میراث دار فاطمی ، همدمش تا لحظه شهادت

به گزارش طنین یاس،  یکی از همکلاسی های شهید نقل می کند: سال 58، سالی است که هنوز فرهنگ رژیم ستمشاهی در مدرسه حاکمیت دارد و فرهنگ انقلابی، تازه دارد وارد فضای مدرسه می شود، یکی از چیزهای جالبی که توجه ام را جلب کرد، این بود که نمازخانه نداشتیم، هر روز، موکتی را وسط حیاط پهن می کردند و عده انگشت شماری نماز می خواندند، مسوولیت این کار هم با مربی پرورشی مان (خانم دفتری) بود، طاهره از جمله نمازگزاران ثابتی بود که این فرهنگ را تحقق بخشید، افتخار من هم این بود که در کنارش نماز می خواندم.

* سقایی که آسمانی شد

سیده خاور هاشمی (خواهر شهید) نقل می کند: در سن کودکی، همراه با دیگر اعضای خانواده در جلسات قرآن منزل خود شرکت می کرد و قرآن را زیر نظر پدر آموخت، در انجمن اسلامی محل به دیگران قرآن می آموخت، سقا دانش آموز سال اول راهنمایی، یکی از مشتری های پر و پاقرص كتابخانه طاهره بود، مدتی بعد هم پای ثابت كلاس های قران او شد و در روز ششم بهمن به همراه طاهره به شهادت رسید.

وقتی که طاهره شهید شد، معلمانش به منزل ما آمدند و گفتند: « همیشه طاهره، قرآن صبحگاهی مدرسه را می خواند و از روزی که شهید شد، ما دیگر کسی را نداشتیم که قرآن بخواند.» در نگارش مقالات و انشاهایش، همواره سعی می کرد تا در جای مناسب از آیات کوتاه قرآن استفاده کند و گاه، آیات مهم را با خط خوش، خوشنویسی می کرد.

سیده فاطمه هاشمی (خواهر شهید) نقل می کند: آن وقت ها، خانم های محل برای اینکه حوصله شان سر نرود از خانه بیرون می آمدند و جلوی در می نشستند، ساعت ها وقت شان را به بطالت می گذراندند، یک روز طاهره رفت، پیش خادم حسینیه محل «مشهدی خدیجه» و به او گفت: حسینیه را هفته ای یک بار به ما بدهید که ما این خانم ها را جمع کنیم و قرآن قرائت کنیم.» مشهدی خدیجه هم با پیشنهاد طاهره موافقت کرده بود، او حتی در مدرسه، کلاس قرآن تشکیل داده بود و خودش تدریس می کرد، روزهایی را که کلاس قرآن یا فعالیت های فرهنگی مذهبی داشت، روزه می گرفت.

* تنها دختر چادری مدرسه

یکی از همکلاسی های شهید نقل می کند: اولین باری که طاهره را با چادر دیدم، تابستان سال 58 بود که ایام تعطیلات به منزل دائی اش (حجة الاسلام مظلوم) آمده بود، چند باری به کوچه آمد و با چادری که بر سر داشت، نمی توانست بازی کند ولی بازی بچه ها را مدیریت می کرد، اتفاقاً سال بعد در مدرسه، وقتی او را دیدم، با رفتاری محبت آمیز با هم برخورد می کردیم، البته چندان با هم صمیمی نشده بودیم، دیدارهای ما لحظه ای و موقتی بود.

یک روز، دم ظهر بود، می خواستم وارد مدرسه بشوم، برای رفتن به مدرسه باید از کوچه پس کوچه ها رد می شدیم، هنگام ظهر، خلوت بود و من از این خلوتی، احساس ترس و نگرانی کردم، بیشتر نگرانی من تا رسیدن به پیچ های کوچه بود، از دور طاهره و ماریا حجازی را دیدم؛ طاهره برخلاف من و همه بچه ها که با لباس فرم به مدرسه می آمدیم، چادر بر سر داشت، احساس خوشحالی و حسی از اطمینان اطمینان به من دست داد، با دیدن او و ماریا ترسم برطرف شد، آن لحظه این سوال در ذهنم ایجاد شد که معمولاً دانش آموزان دختر با لباس فرم و مانتو به مدرسه می روند و هیچ کدام چادر سر نمی کنند، پس چرا فقط طاهره چادری است؟! آن زمان، تصور این بود که چادر مال آدم های بزرگ سال و حداقل میان سال است و خانم های بالای 30 یا 40 سال باید چادر سر کنند، این فرهنگِ قبل از انقلاب بود و در ذهن ما رسوخ کرده بود، این در شرایطی بود که برخی از معلمان، به رسم قبل از انقلاب، حجاب اولیه نداشتند، چون هنوز معلم ها پاکسازی نشده بودند، این سوال از سر کوچه تا داخل مدرسه فکرم را به خود مشغول کرد، چادر! مقنعه! اکنون که بیش از سی سال از شهادتش می گذرد، هنوز در این فکرم که چرا طاهره در آن فضا، تنها دختر چادری مدرسه بود.

* میراث فاطمی ، همدمش تا لحظه شهادت

خانم خراسانی (همکلاسی شهید) نقل می کند: لباس طاهره عبارت بود از: یک روسری سرمه ای، یک مانتوی معمولی، یک چادر مشکی ضخیم، یک کیف ساده که با قلاب بافته شده بود و یک کفش کتانی خیلی معمولی.

روز ششم بهمن، روزی که به آسمان پر کشید؛ برای کمک به رزمندگان تلاش می کرد و تحرک بالایی داشت، با این حال، با یک عدد گیره، چادرش را به روسری اش محکم بست تا از سرش نیفتد، وقتی جنازه اش را به منزل آوردند، هنوز چادرش محکم به روسری اش بسته بود.

انتهای پیام/غ

منبع: حورا